საოცნებო სინქროფაზოტრონი

ქუთაისში ავტოქარხნის ფართოდ დაანონსებული მშენებლობა გაურკვეველი დროით შეჩერდა - პროექტი, რომელზეც „ქართულმა ოცნებამ“ გიგანტური პიარ-კამპანია ააგო, როგორც მოსალოდნელი იყო,  ჩავარდა...

არც არის გასაკვირი... ისევე, როგორც ფანტასტიკის სფეროდანაა მოსახლეობის მრავალწლიანი „დაბოლება“ „შტადლერის“ მატარებლების ქარხნის საქართველოში აშენებასთან დაკავშირებით.

ერთ-ერთი „მსხვილფეხა რქოსანი“ „ქოცჩინოვნიკი“, რომელმაც რკინიგზაში მაღალი პოსტი 2009 წელს „გრეჩიხისტების“ მიტინგებზე ჭარბი აქტიურობის გამო მიიღო, თავის „ფეისბუქგევრდზე“ წერდა - „უამაყესი ვარ!!! შტადლერის ქარხანა აშენდება საქართველოში!“

წესით, ნორმალური ხალხი ჯერ ააშენებდა და მერე იამაყებდა, თუმცა სად არიან „იქ“ ნორმალურები..

წლები გავიდა, „შტადლერის“ ქარხანა წარსულს ჩაბარდა და ის, ალბათ, ძველებურად „უამაყესია“...

ეს და მრავალი სხვა უტოპიური პროექტი დღევანდელი ხელისუფლების ერთ-ერთი თვისების თვალსაჩინო გამოვლინებაა.

„ქართულო ოცნება“ ორ პარალელურ რეალობაში ცხოვრობს. ერთია ის, რაც სინამდვილეში არის. ის, რასაც „ქოცმეთაურები“ რეალურად ფიქრობენ და როგორც აღიქვამენ საკუთარ ქვეყანას - უპერსპექტივო, მცირე, უმნიშვნელო, გაუნათლებელი, ჩამორჩენილი სოფლური ერი, ჭამა-სმა, „კაი ბიჭები“, ქურდები, „ბირჟა“, ბევრი „ორღობე“ მწერალ-პოეტი, ცოტა ინჟინერი და პროგრამისტი, ელიავას ბაზრობა და გარე „ვაჭრუკანები“ თბილისის მეტროსადგურებთან.

„ყველამ თავი დაგვანებეთ, პატარები და უტვინოები ვართ, რას გვერჩით?!“ - ესაა რეალური საოცნებო საქართველოს დევიზი.

მეორეა ის, რის „შეტენვასაც“ ისინი წინასაარჩევნოდ ცდილობენ. საქართველო, როგორც მოწინავე სახელმწიფო, ქარხნებით, მაღალი ტექნოლოგიებით, სხვადასხვა რეიტინგში პირველი ადგილებით, ცათამბჯენებით...

არარეალისტური იდეები  ჩვენში დიდი იშვიათობა არაა - ოქროს კოშკების აგება წინა ხელისუფლებასაც უყვარდა, თუმცა მიშა იდეალისტია და მისი მხრიდან ასეთი აღმაფრენები გასაკვირი არც იყო. ზოგმა ასეთმა იდეამ იმუშავა კიდეც - თუნდაც ტურიზმის განვითარება. ალბათ, ყველა გვახსოვს, როგორც დასცინოდა სააკაშვილის კუდაბზიკა-უსაქმური საქართველო, როდესაც ის თბილისის ტურისტულ ცენტრად გადაქცევაზე ლაპარაკობდა:

„ეს გიჟია, რას ლაპარაკობს, თვითონაც არ იცის...“

თუმცა, „ქართული ოცნება“, თავისი ვაჭრუკანული მიდგომით, წარმოუდგენლად შორსაა ყველანაირი იდეალიზმისგან და ცათაბჯენების საქართველო მისთვის მხოლოდ წინასაარჩევნო ლოზუნგია.

როგორც რუსები ამბობენ, რა თქმა უნდა, ცუდია ის რიგითი, რომელიც გენერლობაზე არ ოცნებობს, თუმცა ყველა თამამი იდეა ოდნავ მაინც რეალობასთან ახლოს უნდა იყოს.

რა და რა არ გავიგონეთ ხელისუფლებისგან ამ წლების განმავლობაში - ავტოქარხანა, მზის პანელების წარმოება, „შტადლერის“ ქარხანა, ტექნოლოგიური უნივერსიტეტი ქუთაისში... მეტიც, გახარია ქვეყანას ადრონული კოლაიდერის აშენებასაც  დაპირდა.

და ეს მაშინ, როდესაც დღეს მსოფლიოში სულ 7 მოქმედი კოლაიდერია და ეს გაცილებით მდიდარი და მაღალტექნოლოგიური ქვეყნებისთვისაც კი ფუფუნებად ითვლება.

ეს სასაცილოა, სატირალი რომ არ იყოს - „ორღობე“ პოლიტიკური პარტია მაღალტექნოლოგიურ წარმოებებს ჰპირდება ქვეყანას, რომელიც პლასტმასის ვედროს ვერ აწარმოებს და რომელსაც სურსათის 70% იმპორტული აქვს.

საქართველო უკვე ჩამოყალიბდა მომხმარებელ, პარაზიტ ქვეყანად, სადაც სტუდენტების უმრავლესობა ბიზნეს-მენეჯმენტს და საერთაშორისო ურთიერთობებს სწავლობს, მაღალი კლასის შემდუღებლები კი თურქეთიდან ჩამოჰყავს.

რა თქმა უნდა, მაღალი ტექნოლოგიები ძალიან კარგია, მაგრამ ყველაფერს თავისი დრო და ადგილი აქვს  - დღეს ქართველ ერს მაღალტექნოლოგიური ინდუსტრიისთვის არც საორგანიზაციო შესაძლებლობები აქვს, არ - ტექნიკური და არც - გონებრივი. ყველაფერს თავისი თანმიმდევრულობა აქვს - მასობრივი უსაქმურობიდან „შტადლერის“ ქარხანაში ვერ გადახტები.

ჯერ უნდა დაიწყოს მარტივი წარმოება  - კვების პროდუქტები, მსუბუქი მრეწველობა და ათასი სხვა წვრილმანი. ასე ყალიბდება ის, რაც ქართველებს არ გააჩნიათ  - ინდუსტრიული ერის მენტალიტეტი და შრომის კულტურა. მხოლოდ ამის შემდეგ იქნება შესაძლებელი ქვეყანაში სერიოზული მრეწველობის შექმნა.

ოღონდ, ნუ მელაპარაკებით „ქუთაისის ინდუსტრიაზე“... სატვირთო მანქანებზე, რომლებიც ქარხნიდან გასვლამდე ნაწილ-ნაწილ იშლებოდა...

ეჭვგარეშეა, რომ უბადრუკ „ქოცებს“ ამის არც სურვილი აქვთ და არც - უნარი.

ჯობია, ილაპარაკონ კოლაიდერზე ქუთაისში - ეს უფრო მარტივია, ვიდრე დღეში10 საათი და წელიწადში 7-დღიანი შვებულების პირობებში მუშაობა, როგორც ჩინეთში და სამხრეთ კორეაში, რომლებმაც მაღალი დისციპლინით და ფანატიკური შრომით მოახერხეს გარღვევის მოხდენა.

ჰო, ისე, ერთი იდეა მაქვს: კოლაიდერი ცუდად ჟღერს, ძალიან მარტივად. ასე არ ივარგებს.

კოლაიდერს კიდევ ერთი სახელი აქვს - სინქროფაზოტრონი. ასე ბევრად უკეთესია. გაცილებით უფრო მისტიკურად და ამოუცნობად ჟღერს. სინქროფაზოტრონი კოლაიდერს ისევე ჯობია, როგორც „ტრანსპარენტულობა“ გამჭირვალობას, ან „სენსიტიურობა“ - მგრძნობელობას.

გოიმებს უფრო მოეწონებათ. მართლია, კოლაიდერს და სინქროფაზოტრონს შორის მცირე სხვაობაა, მაგრამ „ქოცსარდლებისთვის“ და მათი მრევლისთვის ეს უმნიშვნელო დეტალია.

ააშენეთ ქუთაისში საოცნებო სინქროფაზოტრონი. იქნებ, ამასობაში ქვეყანამ პლასტმასის ტაშტის გამოშვება ისწავლოს!

თენგიზ აბლოთია