ყველაზე დიდი იარაღი თეატრისადმი სიყვარულია - ლუკა ხუციშვილი

ნოდარ დუმბაძე დღემდე ახალგაზრდობის და არა მხოლოდ საყვარელ ავტორად, რჩება. ამიტომაც გასაკვირი არ არის, რომ საქართველოს ტექნიკური უნივერსიტეტი თეატრი მოდი ნახე, მაყურებელს ნოდარ დუმბაძის მოთხრობის, „ბოშები“ სცენურ ინტერპრეტაციას სთავაზობს.

ნაწარმოები ეფუძნება ჰუმანიზმს. დღეს ერთმანეთის პატივისცემა და სიყვარული გვაკლია, და გვჭირდება.

ეს შესანიშნავად იცის, რეჟისორმა, ნუგზარ ბუცხრიკიძემ და ამიტომაც მისი არჩევანი ბოშებზე შეჩერდა. ნაწარმოები, მაქსიმალურად იძლევა სტუდენტების სხვადასხვა უნარების გამოვლენის საშუალებას და ეს ჩანდა სპექტაკლში როცა ისინი მღეროდნენ და ცეკვავდნენ. 

ნუგზარ ბუცხრიკიძეს დიდი გამოცდილება აქვს სტუდენტებთან მუშაობის, რომელმაც ფაქტია, ისე შეაყვარა თეატრი სტუდენტებს, რომ მათი ცხოვრების განუყოფელ ნაწილად აქცია.  სპექტაკლი გამოირჩეოდა, ორიგინალური მიზანსცენებით, უაღრესად საინტერესო ეპიზოდებით და დინამიკურობით, რაც უდავოდ რეჟისორის დამსახურებაა.

სტუს-ს სტუდენტები უკვე გამოცდილი მოყვარული მსახიობები არიან და მათი ამ თეატრში მიღებული ცოდნაა,  ამ კონკრეტულ დადგმაშიც გამოვლინდა.

18 აპრილის, „მოდი ნახეს“ დასი, თურქეთში საერთაშორისო ფესტივალში მონაწილეობის მისაღებად მიემგზავრება - ამ და სხვა საკითებთან დაკავშირებით რეჟისორსა და სპექტაკლი მონაწილეებს გავესაუბრე. 

გთავაზობთ, თეატრ "მოდი ნახეს" მსახიობის, ლუკა ხუციშვილის ინტერვიუს:

დღევანდელ სპექტაკლში ვთამაშობდი, სამხედრო გაკვეთილში მოსწავლის როლს და ერთ-ერთ ბოშას მასობრივ სცენაში.

10 წლიდან ხარ, თეატრ მოდი ნახეში“, აგერ უკვე 20 წლის გახდი დღეს და უკვე 10 წელია რაც აქ ხარ.

დიახ, ამ დიდი ოჯახის წევრი ვარ. თეატრ „მოდი ნახეში“ ვიპოევ ჩემი თავი.  მადლობა მინდა გადავუხადო ბატონ ნუგზარ ბუცრუკიძეს და ქალბატონ მანანა სიმონიშილს, რომელიც გარდაიცვალა, ამ ადამიანებს ჩემს განვითარებაში ლომის წვლილი მიუძღვით. სახლში არ ვატარებდი იმდენ დროს, რაც ამ თეატრში გავატარე. ჩემი თავი აქ ვიპოვე და ძალიან მინდა ამ პროიფესიას გავყვე, რადგან ძალიან მომწონს და მინდა, რომ ჩემი მომავალი აქაურობას მჭიდროდ დავუკავშირო.

ანუ შენ ფიქრობ, რომ შენი სამომავლო პროფესია შეიძლება მსახიობობა იყოს?

რა თქმა უნდა, წარმოიდგინეთ ამ ჯადოსნურ სივრცეში, ზუსტად 10 წლიდან ვარ. აქ ისე იწამლები თეატრის სიყვარულით, რომ სხვაზე ვერაფერზე ფიქრობ. ეს მხოლოდ იმის დამსახურება კი არ არის, რომ სცენაზე მინდა დგომა, ან რომელიმე როლი, უბრალოდ აქაურობა კიდევ ერთხელ ვამბობ არის, დიდი ოჯახი, სადაც ერთმანეთი ძალიან უყვართ. ეს სიყვარულია სწორედ იმის განმაპირობებელი, რომ მე სერიოზულად ვფიქრობ გავყვე მსახიობის პროფესიას.

არტისტობა, რომ ადვილი არ არის.

ვიცი და ვაიზრებ რომ მსახიობობა ადვილი და დალხენილი პროფესია არ არის. თუმცა თავდაუზოგავი შრომა, პროფესიისადმი სიყვარული მეტწილად წარმატებას განაპირობებს. სწორედ ამას იძლება „მოდი ნახე“, გვაყალიბებს, გვზრდის, ბატონი ნუგზარის დიდი შრომითა და ძალისხმევით, ჩვენი სპექტაკლები წარმატებით იდგმება. წარმოიდგინეთ ბატონ ნუგზარს, როგორი შრომა სჭირდება რომ დადოს ის შედეგი, რაც შემდეგ მაყურებელს მეტწილად ძალიან მოსწონს.

მესმის.

მაგრამ კიდევ ერთხელ ვიმეორებ, „მოდი ნახეს“ დასი იმდენად შეყვარებულია სცენაზე, თეატრზე რომ ყველაფერი გამოსდის.

ვცდილობთ, რომ ჩვენი შესაძლებლობების მაქსიმუმი ჩავდოთ იმაში, რასაც ვაკეთებთ და სწორედ ეს იქედან გამომდინარეობს, რომ ჩვენ ძალიან გვიყვარს თეატრი და მაყურებელი, რომელიც ჩვენს სანახავად მოდის. წარმოუდგენელია და სიტყვებით შეუფასებელი ემოცია, როცა მაყურებლისგან მოდის დიდი სიყვარული, სწორედ ეს ძალა აცოცხლებს თეატრს.

ლუკა მაყურებელთან როგორ ამყარებ კონტაქტს? გაქვს თუ არა ის მთავარი დაჭერილი, რის გარშემოც ცდილობ ხოლმე ააგო შენი როლი და განასახიერო ის პერსონაჟი, რომელსაც რეჟისორი გაძლევს?

მეტწილად მაყურებელზეა დამოკიდებული სპექტაკლის წარმატება ან ის თუ როგორ წავა სპექტაკლი. თუმცა როცა სცენაზე ვდგავარ, იმდენად ვიჭრები ხოლმე როლში, რომ შეიძლება მეც დამავწიყდეს, რომ თეატრის სცენაზე ვარ და მაყურებელი მისმენს.

შენი აზრით რა განაპირობებს იმას, რომ ადამიანი შეიძლება მასიურ სცენაშიც კი გამოირჩეოდეს, რა გააკეთე დღეს იმისთვის, რომ ვიღააცას დაენახე?

სიმართლე გითხრათ, არაფერი განსაკუთრებული არ გამიკეთებია, უბრალოდ როლი კარგად მოვირგე, ვიყავი თავისუფალი და გულწრფელი.

და ასევე, ვფიქრობ, რომ ეს ემოცია მაყურებლიდან წამოვიდა, თეატრი ცოცხალი ორგანიზმია და ყოველთვის ერთანიარად ვერ ვთამაშობ, გუწლრფელადაც ვსაუბრობდი დღეს, რომ ჩემი თავით კმაყოფილი არ ვარ მეთქი. მაგრამ მაყურებლის ტაშიდან ხვდები თუ რა გამოვიდა. და მინდა გითხრათ, რომ ძალიან ბედნიერეი ვიყავი რადგან ჩემს იუბილეზე სცენაზე დგომა მომიწია, ამაზე დიდი საჩუქარი ჩემთვის არაფერია.

ყველაზე დიდი იარაღი თეატრისადმი სიყვარულია, რაც გვაძლევს იმის საშუელებას, რომ მსახობი იყოს გამორჩეული და მაყურებლამდე ემოცია სწორად მიიტანო და მოახდინო შთაბეჭდილება.

თურქეთის ფესტავალზე, შენ რა მოლოდინები გაქვს?

უცხოეთში მივდივართ, ეს იმას ნიშნავს რომ იქაური მაყურებლისთის რთული იქნება რომ გაიგონ: ენა, დიალოგები, მიზანსცენები თუმცა „ბოშები“ ემოციურია, სანახობრივია, დრამატულობასთან ერთად იქ ცეკვებია, სიმღერებია - ვფიქრობ რომ ძალიან მოეწონებათ. მოლოდინებს რაც შეეხება, ამბიციის გარეშე, შემიძლია ვთქვა, რომ ზუსტად ვიცი, კარგად წარვაგდენთ ჩვენს ქვეყანას უცხო ქვეყანაში და არ გავუწბილებთ იმედებს, ჩვესნ მაყურებელს.

სტატია და ინტერვიუები ვრცლად: გურიაში ბოშებს ჩაჩნებს ან ციგნებს ეძახდნენ - თეატრ „მოდი ნახეს“ ბოშები

რეცენზია, სპექტაკლზე "თეთრი ბაირაღები" - უდანაშაულო აქ ორი ადამიანია - თეთრი ბაირაღები სტუს-ს სცენაზე

არასდროს არსად მივდივარ იმის იმედით რომ გავიმარჯვებ - ნუგზარ ბუცხრიკიძე

გუგა ჩარგეიშვილი: დედაჩემი ემიგრანტია, სწორედ აქედან ვიხელმძღვანელე, რას გააკეთებდა გუგა მოცემულ სიტუაციაში

გიორგი ჭანტურია:ყველაზე დიდი ჯილდო მაყურებლის სიყვარულია

ესაუბრა, ზუკა ნემსაძე